just thinking aloud

Am I doing it wrong? Am I thinking too much? Am I dreaming too much? Do I have to stop? Is the universe telling me to stop? Is she telling me to stop? Why? Will I? What now?

If there’s one place worse than hell, it would be limbo. It is a place where people never answer questions when asked.

My fault perhaps. It's like a saying my mom keeps on joking about: Pinangakuan ka na nga, gusto mo pa nila tuparin. In this case: Hinayaan ka na nga magtanong, gusto mo pang sagutin ka ng matino.

And things can't get any better. Ngayon, totally wala nang sagot. Dahil sabi ng universe, Toni, tama na. She's way out of your league. We, the council of heavenly beings, want your happiness. And hindi ito ang makapagdadala sa iyo ng kaligayahan. Uminom ka na lang ng beer at magmukmok sa isang tabi at gawin mo yung thesis mo. Sa ganon, makagraduate ka na at para makapunta ka na sa States. at dun, magtanim sa ng kangkong sa snow. *All fresh, All natural. Imported kangkong from the USA* E di mafeafeature ka pa sa TV. Tapos, may isang babaeng mahilig sa vegetables na makakakita sa iyo sa tv at mapupusuan ka. Tapos, tatawagan ka niya sa address na nakasulat dun sa lata ng Campbell's Cream of Kangkong. Tapos, magkikita kayo. Bells, bells, bells. And you'll live happily ever after. O di mapapalabas ka pa sa Magpakailanman. Alam naman naming ayaw mo sa Maalaala Mo Kaya. E di ba pwedeng pang nobela yung istorya mo. Isulat mo at malay mo ay manalo ka pa ng Palanca. Palanca? Small time! Noble Prize for Literature.

Kaya toni, stop na. Just STOP!

Hay.